De perfecte babysitter

Ik ben forty-something. Ik heb gestudeerd, ben getrouwd, moeder en ik werk. We hebben een fijn huis in een schattig Duits dorpje in de heide onder Hamburg, twee Duitse auto’s en twee Engelse poezen. Sinds niet al te lange tijd ben ik ook mede-oprichter, eigenaar, directielid en grafische duizendpoot bij Room in Return. O ja, en Queen-of-the-Blogs. Dat laatste betekent, dat ik schrijven moet. Of iemand moet vinden die voor ons schrijft. Nu hebben we een leuke, jonge studente gevonden om onze kamerzoeker-doelgroep aan te spreken als gast-blogger. Maar we hebben ook nog een heleboel hooggewaardeerde kameraanbieders.  Veelal families, met één of twee ouders. Met vertederende, oervervelende, prachtige, wonderbaarlijke, hypergevoelige en uitputtende kinderen. Ik heb er ook twee, een meisje van 7 en een jongen van 10. Soms moeten we een babysitter voor ze regelen. Zoonlief wil nog liever niet alleen thuisblijven, zelfs niet als we vier huizen verder zitten te fonduen. Dochterlief is een bikkel en wil best op haar broer passen, maar dat vinden wij pedagogisch toch niet zo verantwoord.

Een Babysitter dus. Toch wel 1x per week, soms meer, soms minder. Onze lieve babysitters van vroeger zijn net allemaal uitgevlogen. Studeren in prachtige duitse steden ver weg in het zuiden van het land, werken in Australie, reizen door Colombia, bezoeken een Engels internaat of maken een pelgrimstocht langs de Jacobsweg. Die jeugd van tegenwoordig! En zoonlief heeft wensen: een meisje graag, want jongens zijn te stoer. En niet jonger dan 16, anders zijn ze niet volwassen. En het liefst eentje die geinteresseerd kan luisteren als het over Minecraft, Playstation of Plants vs. Zombies gaat. Mijn dochter is een bikkel en vindt alles goed, zolang hij of zij maar aardig voorleest. Wat mijn man en ik vooral belangrijk vinden is: heeft ze rijbewijs en auto of woont ze op loop/fietsafstand? We wonen in een dorp en als je de babysitter om 2 uur ’s nachts naar huis moet brengen met de auto, dan is de hele lol van een babysitter hebben er meteen af. Ook nog wel interessant is hoeveel we moeten betalen. Gelukkig wonen we dus in het reeds vermeldde schilderachtige dorpje, dus stadse prijzen zijn ons vreemd. Ook een 18-jarige met auto krijgt gewoon 5 euro per uur. Nix geen slecht loon voor high-speed Wifi, Smart-TV met HBO, een meterlange Blu-Ray collectie en twee apothekerkasten in de keuken vol snaaigoed. De kinderen? Die slapen en moeten hoogstens een plas. Ik geef het toe, dat was vroeger wel anders. Maar nu is babysitten bij ons thuis een "piece of cake".

Een Room in Return-constructie kunnen we helaas niet aanbieden. De enige extra kamer bovengronds is mijn kantoor en de kelderkamers zijn niet echt geschikt voor dagelijkse bewoning. Bovendien is Hamburg toch niet echt om de hoek (half uur rijden als er geen file is of een uur met bus en trein). We zijn dus afhankelijk van de telefoonnummers en namen die we krijgen van ex-babysitters, andere gezinnen of grote zussen. Het is een onzeker bestaan! En plotseling zweefde ze ons leven binnen: de perfecte babysitter! Ze heet Ava. Ze werd ons gewoon zomaar aangeboden door ons buurmeisje, zonder te zoeken! Ze heeft haar rijbewijs en een auto. Ze is zelfverzekerd, maar niet arrogant. Ze is opgewekt en vrolijk. Ze komt na haar opleiding in het ziekenhuis en haar baantje in de bakkerij direct naar ons toe, zonder pauze tussendoor. Ze maakt het zich gemakkelijk op de bank en neemt een koekje uit de keuken. En snijdt een paprika. Ze is waanzinnig lief met de kinderen. En maakt in één adem door een grapje met mij over de lekkere body van Jared Leto die net op TV is. Manlief en ik waren helemaal een beetje stil toen we in de auto zaten. Is dit echt net gebeurd? Bestaan zulke 18-jarigen? We raakten er niet over uitgepraat in de Tapas-bar, onder het genot van diverse wijntjes en Boquerones Fritos. En nee, we hebben Ava’s mobiele nummer NIET verdergegeven aan onze hebberige vrienden. Die houden we lekker zo lang mogelijk voor onszelf!

Liefs uit de Nordheide,

Florien

Co-Founder van Room in Return